.

Πρόλογος

Αποτελεί γεγονός ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού σε μία σπουδαστική κοινότητα είναι αρκετά σύνθετος και δεν περιορίζεται μόνο στη διδασκαλία / έρευνα ενός γνωστικού αντικειμένου, αλλά θα πρέπει να επεκτείνεται και σε άλλους τομείς, που σχετίζονται με τους «διδασκομένους».

Σε μία περίοδο οικονομικής (και όχι μόνο) κρίσης όπως είναι η σημερινή, όπου η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για την επόμενη ημέρα είναι διάχυτη σε όλον τον κοινωνικό περίγυρο, ο «συμβουλευτικός» ρόλος του εκπαιδευτικού είναι πολύ σημαντικός, κυρίως για όσους σπουδαστές / φοιτητές βρίσκονται στα τελευταία εξάμηνα των σπουδών τους και γνωρίζουν ότι σύντομα θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα «άγνωστο αύριο».

Ως καθηγητής οικονομικών μαθημάτων μιας παρόμοιας κοινότητας, έχω γίνει αποδέκτης (τα τελευταία χρόνια) ανησυχιών – κυρίως των τελειοφοίτων – για τις δυνατότητες που υπάρχουν μετά τη λήψη του πτυχίου τους, τόσο για συνέχιση των σπουδών τους, όσο και για ένταξή τους στον επαγγελματικό τομέα.

Το γεγονός αυτό, στάθηκε αφορμή να πάρω την απόφαση ν’ ασχοληθώ επισταμένως με το όλο θέμα και στην πορεία να εκπλαγώ «ευχάριστα» με την ποικιλία και την πολυαριθμότητα των εναλλακτικών λύσεων που έχουν στη διάθεσή τους οι απόφοιτοι θεωρητικών αλλά και θετικών σπουδών, όταν αποδεχθούν την νέα πραγματικότητα, ότι δηλαδή η ένταξή τους σ’ ένα μεταπτυχιακό ή επαγγελματικό περιβάλλον δεν θα γίνει με τη διαδικασία του «βολέματος» των προηγούμενων δεκαετιών αλλά μέσω εξετάσεων ή άλλης μορφής αντικειμενικής αξιολόγησης.

Έτσι λοιπόν, στο παρόν πόνημα θεώρησα σκόπιμο να καταχωρήσω τις εμπειρίες και την πληροφόρηση που αποκόμισα από την μέχρι τώρα ενασχόλησή μου με το συγκεκριμένο θέμα, με την ελπίδα ν’ αποτελέσουν ένα χρήσιμο «οδηγό» για κάθε απόφοιτο Α.Ε.Ι. / Τ.Ε.Ι. που επιθυμεί μια ουσιαστική αξιοποίηση των βασικών του σπουδών, τόσο σε μεταπτυχιακό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο στην Ελλάδα και στις χώρες της Ενωμένης Ευρώπης.

Περιεχόμενα

Εισαγωγικό Σημείωμα
… Σκοπός μου δεν είναι να αποτελέσει η προσπάθεια αυτή μάθημα παιδαγωγικής και ψυχολογίας, ούτε μεθοδολογία της διδακτικής πράξης. Αυτά είναι για τους σπουδαστές των παιδαγωγικών τμημάτων.

Επιθυμία μου είναι, μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα αντίδρασης των μικρών μαθητών, με απλά κατανοητά λόγια, να μπορέσουν οι γονείς να καταλάβουν, ότι το παιδί τους δεν είναι ένα άβουλο πλάσμα, αλλά μια ξεχωριστή οντότητα και μια πολυσχιδής προσωπικότητα, που χρήζει ιδιαίτερης μεταχείρισης και προσοχής.

Το παιδί έχει ανάγκη από αγάπη και στοργή. Να του δείξουμε ότι κατανοούμε το όποιο πρόβλημά του, ασχέτως αν εμείς οι μεγάλοι το πρόβλημά του αυτό το θεωρούμε ασήμαντο. Για το παιδί μπορεί να είναι πολύ σημαντικό.

Συνήθως εμείς οι μεγάλοι, επειδή ενδεχομένως αντιμετωπίζουμε προβλήματα με τον εργοδότη μας, τον προϊστάμενό μας ή κάποιον από τον περίγυρό μας, δε σκύβουμε με κατανόηση στα προβλήματα που το απασχολούν, αλλά καμιά φορά εκτονωνόμαστε στο παιδί, αντιδρώντας βίαια πολλές φορές στις διάφορες αταξίες ή στην ανυπακοή του, ασκώντας όλη τη γονική μας εξουσία πάνω του, μιας και δε μπορούμε να ασκήσουμε καμιά άλλου είδους εξουσία σε κανέναν άλλον, προκειμένου να αποζημιωθούμε.

Ευχαριστώ το Θεό, που μου έδωσε την ευκαιρία να εισδύσω στην άβυσσο της ψυχής των παιδιών και να μπορέσω κάπως να ερμηνεύσω όσα δεν μπορούσαν να εκφραστούν.

Από τη θητεία μου στα διάφορα σχολεία της Θράκης και της Κρήτης προσπάθησα να θυμηθώ όσα περισσότερα μπορούσα. Δεν ήταν καθόλου εύκολο, αφ’ ενός γιατί η μνήμη μου έχει αδυνατίσει και αφ’ ετέρου οι αναμνήσεις αυτές δεν ήταν ανώδυνες. Στην ψυχή μου μέσα βρίσκεται ένα λεύκωμα από εικόνες, μορφές αγαπημένες, υπέροχες φυσιογνωμίες, που όλα αυτά τα χρόνια μου πρόσφεραν πάρα πολλές συγκινήσεις.

Να γιατί η προσπάθεια να ξεφυλλίσω το λεύκωμα της μνήμης μου και να ξαναζήσω τα παλιά, όσα δεν είχαν ξεθωριάσει και σβηστεί ολότελα με τα χρόνια, με μαστίγωνε και με πονούσε αφάνταστα. Όμως ο άγριος ξυλοδαρμός στο δρόμο κάποιου παιδιού και από τους δύο γονείς του με έκανε να σκεφτώ ότι δεν έχω το δικαίωμα ούτε εγώ ούτε οποιοσδήποτε συναναστρέφεται με παιδιά να σιωπά. Η σιωπή στις περιπτώσεις αυτές θεωρώ ότι δεν είναι χρυσός. Είναι συνενοχή.

Η παρούσα προσπάθεια αποτελείται από δύο ενότητες. Στην πρώτη ενότητα παρουσιάζονται τα γεγονότα που αναφέρονται στις αντιδράσεις των παιδιών και καταγράφονται όπως ακριβώς συνέβησαν. Όπως είναι φυσικό αλλάζουν τα ονόματα των παιδιών καθώς και τα ονόματα των σχολείων και των χωριών που έλαβαν χώρα τα περιστατικά αυτά. Προσπάθησα επίσης στην ενότητα αυτή να αποφύγω όσο μπορούσα να χρησιμοποιήσω έννοιες και όρους ψυχολογίας, όπως και να ερμηνεύσω ψυχολογικά τις συμπεριφορές των παιδιών που αναφέρονται, γιατί εκείνο που με ενδιέφερε ήταν να φανεί η διαφορετικότητα στον τρόπο σκέψης και αντίδρασης του παιδιού από αυτή του ενήλικα, ώστε οι γονείς να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.

Στη δεύτερη ενότητα δίνεται προτεραιότητα στον τρόπο αντιμετώπισης των αντιδράσεων και των συμπεριφορών των παιδιών για τη σωστή ψυχοσωματική τους ανάπτυξη, σε ορισμένους μόνο ευαίσθητους τομείς, που έχουν να κάνουν με τις ψυχολογικές επιπτώσεις πάνω τους.

Είναι γνωστό ότι πολλά ψυχολογικά προβλήματα που παρουσιάζουν οι ενήλικες (και είναι γνωστές οι συνέπειες) έχουν τη ρίζα τους στον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν στην παιδική τους ηλικία.

Ο άνθρωπος, λέει ο Φρόυντ, είναι το προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας.

Περιεχόμενα